Bogatstvo tradicionalne umetnosti na ostrvu rudnika zlata
Ostrvo Sado nalazi se u Japanskom moru. Relativno je velike površine od oko 855 kvadratnih kilometara udaljeno je oko 45 kilometara severozapadno od grada Niigata, najvećeg mesta u Hokuriku regionu. Topografija ostrva je jedinstvena, sa dva paralelna planinska venca oko 1000 metara visine, koji su povezani sa Kuninaka ravnicom. Ostrvo je služilo kao središte za isporuku brodova još od drevnih vremena, dok se pirinač gaji na centralnoj ravnici više od 2,000 godina. Od osmog veka ostrvo je korišćeno kao kaznena kolonija za političke zatvorenike i disidente. Dosta izgnanika donelo je na pusto ostrvo svoje navike i običaje, što je doprinelo prepoznatljivosti Sado kulture. Ali više od svega drugog, ostrvo je poznato po najvećoj proizvodnji zlata i srebra tokom zlatne groznice u sedamnaestom veku.
Prva slika na koju Japanci pomisle, kada im se spomene ostrvo Sado, su rudnici zlata. Navodno je proizvedeno oko 78 tona zlata, od kad je otkriveno 1601. do zatvaranja rudnika
1989. godine. Ostaci rudnika i dalje se nalaze u području Aikava na zapadnoj strani ostrva,
oko 50 minuta kolima od luke Riocu, koja služi kao kapija ostrva. Tuneli rudnika protežu se oko 3,000 metara od istoka ka zapadu i 600 metara od severa ka jugu, sa kombinovanom dužinom od oko 400 kilometara. Neki od tunela otvoreni su za turiste. Unutar njih, makete sa modelima ljudskih figura i mnogim drugim detaljima realistično prikazuju kako su se iskopavala okna, kako se izvlačila voda od sedamnaestog do druge polovine osamnaestog veka. Posetioci mogu videti i noviju opremu, kao što su rudarski kamioni i mašine za drobljenje kamena; zaista, gotovo 400 godina istorije izloženo je kroz eksponate.
Rudnik zlata
Tokom Edo perioda (1603-1867) Aikava je napredovao kao rudarski grad sa velikim brojem službenika i stručnjaka koji su upravljali rudnikom, tako da je u to doba populacija brojala oko 50,000 stanovnika. Zlato i srebro izvozilo se severozapadno od grada iz luke Ogi. Kaldrmisane ulice, kanali, i kuće datiraju više od 200 godina, kada je za vreme slavnih dana luka bila ispunjena žamorom trgovaca i mornara. Ogi je takođe poznat po svojim „kaca čamcima“, velikim drvenim kadama sa veslom. Koriste ih žene za prikupljanje različitih vrsta školjki i drugih morskih plodova od jedne uvale do druge. Iako su prilično nestabilni, vožnja na „brodićima“ je veoma popularna među turistima.
“Kaca” čamac
Mnogi prognanici poslati na ostrvo, među kojima su i renomirani budistički sveštenici, pa čak i bivši japanski imperator koji je poražen u sukobu sa vladinim samurajima, otkrivali su izvođačku umetnost. Jedan među njima bio je Zeami, vrstan No dramaturg. No je pustio korenje na ostrvu ohrabren i podstican od strane šogunata-vladinih zvaničnika, tako da je tradicija nastavljena do današnjeg dana sa No pozorištima na 33 lokacije. Pozorišta nađena u hramovima, ukazuju su na to da su No predstave bile posvećene božanstvima. Na ostrvu se No predstave izvode svakog vikenda od juna do avgusta na različitim lokacijama. Pored No pozorišta, oblasne narodne pesme donešene od strane mornara, i složene lutkarske predstave pristigle iz Kjoto-a, doprinele su jedinstvenom razvoju ostrvske kulture.
Tradicija koja se prenosi je ples demona, u kojoj muškarci obučeni kao demoni igraju odsečno i oštro podstaknuti udarcima taiko bubnjeva. U zadnjih nekoliko godina veština taiko umetnosti oplemenjena je izvođenjem Kodo ansambla sa sedištem na ostrvu, grupom koja izvodi spektakularne predstave širom sveta.Sa toplim i hladnim strujama koje se susreću na obalama, more koje okružuje ostrvo otvoreno je područje za ribolov. Hair rakovi i kraljevske krabe mogu se naći na pijacama koje snadbevaju restorane sa sveže ulovljenim plodovima mora. Iznad svega, jarko crvene hokoku-akaebi, Aljaska roze škampi, najbolje je služiti sirove da bi se uživalo u blago slatkom ukusu sa pirinčanim vinom. Pet pivara sa sedištem na području ostrva, koje je poznato i po gajenju pirinča, stekle su značajne pohvale za svoje proizvode kako u zemlji tako i van nje.
Da bi se potupuno uživalo u bogatom ukusu pirinčanog vina treba ga piti iz tradicionalnih
mumjoi keramičkih šolja, napravljenih od crvene gline nađene na rudniku zlata. Zahvaljujući svim ljudima koji su došli u potrazi za zlatom, Sado ostrvska kultura nastavlja da privlači putnike željnih da dožive tradiciju koja se godinama prenosi kroz dugu ostrvsku istoriju.
Tekst preuzet iz izdanja: GLAS AMBASADE JAPANA AVGUST 2016./BR50
